تو دریا و من ذره
ﻣﻨﻢ آﻧﮑﻪ ذرۀ ذره ام، ﺷﺪه ام ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﻣﻘﯿﻢ ﺗﻮ
ﺷﺐ و روز ﻣﻦ ﺷﺪه آرزو، ﺑﻪ هوای وصل ﺣﺮﯾﻢ ﺗﻮ …
ﺗﻮ ﭘﻨﺎه ﮐﻞ وﺟﻮدی و، ﻣﻨﻢ اھﻞ ﮐﮫﻒ و رﻗﯿﻢ ﺗﻮ
ز ﺧﺮاﺑﻪ ھﺎی دﻟﻢ زﻧﻢ، در آﺳﺘﺎن ﻋﻈﯿﻢ ﺗﻮ
ﺑﻪ ﺟﮫﺎن ﻧﯿﺎﻣﺪه ﺳﺎﺋﻠﻢ، ﺑﻪ ﻋﻄﺎی دﺳﺖ ﮐﺮﯾﻢ ﺗﻮ
ﺷﺪه اﺳﺖ روﺿﮥ ﺟﻨﺘﻢ، ﺷﺮر ﺷﻨﯿﺪن روﺿﻪ ھﺎ
رﺳﺪ از ﻓﺮا ﺳﻮی آﺳﻤﺎن:
ﻗﺘﻞ اﻟﺤﺴﯿﻦ ﺑﮑﺮﺑﻼ
ﺗﻮﯾﯽ آﻧﮑﻪ رﯾﺸﮥ ﺷﮏ زده، ﺗﺒﺮ ﻗﯿﺎم و ﯾﻘﯿﻦ ﺗﻮ
ﺑﻪ ﻧﻔﺎق ﮔﻔﺘﻪ ای ﺑﺎ دﻣﺖ، ﻣﻦ و دﯾﻦ ﻣﻦ، ﺗﻮ و دﯾﻦ ﺗﻮ
دل ﻣﻦ ﺷﮑﺎر ﺷﺪ از ازل، ز ﮐﻤﺎن ﭼﺸﻢ و ﮐﻤﯿﻦ ﺗﻮ
ﺗﻮ اﻣﯿﺮ ﺻﺪره ﻧﺸﯿﻨﯽ و ﻣﻨﻢ ﻋﺒﺪ ﺧﺎک ﻧﺸﯿﻦ ﺗﻮ …
ز وﺿﻮی ﺧﻮن ﺷﺪه ﻣﺴﺘﺘﺮ، اﺛﺮ ﺳﺠﻮد و ﺟﺒﯿﻦ ﺗﻮ
ﺗﻮ ﭼﺮاغ ﺧﻠﻖ ﻣﺨﻠﺪی، ﺗﻮ ﮐﺠﺎ و ﺧﺎک زﻣﯿﻦ ﮐﺠﺎ؟
ﺑﻪ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﻢ اﯾﻦ ﻏﻢ و درد را:
ﻗﺘﻞ اﻟﺤﺴﯿﻦ ﺑﮑﺮﺑﻼ
ﺑﻪ ﺧﺪای ﻋﺰ و ﺟﻞ ﻗﺴﻢ، ﻧﺸﻮم ﺟﺪا دﻣﯽ از درت
ز ﻣﺪﯾﺢ اﺻﻐﺮت ﻋﺎﺟﺰم، ﭼﻪ رﺳﺪ ﺑﻪ رﺗﺒﮥ اﮐﺒﺮت
ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﻋﻤﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ام، ھﻤﻪ ﺣﺎﺟﺘﻢ ز ﺑﺮادرت
ﺳﺮ ﻣﻦ ﻓﺪای ﺳﺮی ﮐﻪ ﺷﺪ، روی ﻧﯿﺰه در ﺑﺮ ﺧﻮاھﺮت
رﺳﺪم ھﻨﻮز ز ﮐﺮﺑﻼ، ﺷﺐ ﺟﻤﻌﻪ ﻧﻮﺣﮥ ﻣﺎدرت
ﮐﻪ ﺑﻤﯿﺮم از ﻏﻢ ﺣﻨﺠﺮت، ﮐﻪ ﺳﺮت ﺷﺪ از ﺑﺪﻧﺖ ﺟﺪا
ﺷﺪه روﺿﻪ ی ﻟﺐ دﺧﺘﺮت:
ﻗﺘﻞ اﻟﺤﺴﯿﻦ ﺑﮑﺮﺑﻼ
ﭘﺪرم ﺷﻮد ﺑﻪ ﻓﺪای آن، ﺑﺪن ﺑﻪ ﺧﺎک ﺗﭙﯿﺪه ات
ﮐﻪ ﺳﻪ روز ﻣﺎﻧﺪ و ﮐﻔﻦ ﻧﺸﺪ، ﺗﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻋﺮش رﺳﯿﺪه ات
ز ﺧﻮﺷﯽ ﻋﻤﺮ ﺑﺮﯾﺪه ام، ﺑﻪ ﻋﺰای ﺣﻠﻖ ﺑﺮﯾﺪه ات
ﮔﻞ ﮔﺮﯾﻪ ھﺎم ﺷﮑﻔﺘﻪ از، ﮔﻞ روی ﺧﺎر دوﯾﺪه ات
دِل دﯾﺪه داغ ﺑﺮادر و ﮐﻤِﺮ ز ﻏﺼﻪ ﺧﻤﯿﺪه ات …
ﻟﺐ ﺷﯿﺮ ﺧﻮاره ﺗﺮک ﺗﺮک، ﻧﺮﺳﯿﺪ ﺳﺎﻗﯽ ﺗﺸﻨﻪ ھﺎ
ﭼﻮ ﻋﻤﻮ ﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﺧﺎک و ﺧﻮن:
ﻗﺘﻞ اﻟﺤﺴﯿﻦ ﺑﮑﺮﺑﻼ
