ما مشغول تشییع و خاکسپاری عزیزانمان ، برادرانمان و رفقامان که از سرزمین شام بر می گردند هستیم در حالی که عده ای در حال نقشه کشیدن برای انتخابات و کشور هستند . آی ی ی ی ی شهدا ، از ما کاری بر نمیاد ، خودتون درستش کنید .
رشته مهر دل ما همه در دست شماست
کشور ما به خـدا خانه دربسـت شماسـت
در آغـــوش گرفتـــه انـــد و مے آینـــد
آرام و آهستـــه ، صـــداے استخـــوان هـــا درد را بیشتـــر میکنـــد
بغـــض هـــا سنگیـــن میشونـــد
آنقـــدر ایـــن حجـــم کوچـــک سنگیـــن میشـــود
کـــه قافلـــه را بـــه زانـــو مے انـــدازد
هنـــوز کــه هنـــوز اســـت در مقابـــل استخـــوان هـــاے بے ســـر شمـــا لال مانـــده ام.
و در زنجیـــر بے پـــلاک
چقـــدر(گمنـــامے)خودتـــان را بـــه رخمـــان میکشیـــد.
چند روز پیش خاطره ای از دوران درخشان و پر شکوه هشت سال دفاع مقدس می خوندم که خیلی من رو متأثر کرد . از خدا خواستم ذره ای از اون ایثار و حماسه ها رو در من قرار بده . با ذکر یه صلوات ، توجه شما رو به اون خاطره جلب می کنم :
مانده بودیم وسط میدان مین.
همه مجروح بودند و خسته . یه رزمنده ی زخمی چند متر آن طرف تر از من افتاده بود . دست و پایش را روی زمین می کشید. انگار دردش شدیدشده بود. باآرنج خودش را کشید جلوتر . کم کم از من دور می شد ...
فکر کردم می خواهد از میدان مین خارج شود.گفتم:«بااین همه درد چرا اینقدر به خودت فشار می آوری؟»
گفت:«چندتامجروح دیگر آنطرف هستند.من هم چند دقیقه بیشتر زنده نیستم.می خواهم قمقمه ی آبم را برسانم به دست آن ها »
